12.06.2019
Zaman Saygısı
Bazı şeylere sadece çok uzun süredir var oldukları için saygı duyulması fikrine hiç alışamadım. Yaşlılara sadece yaşlarından ötürü hürmet etmek, asırlardır ayakta kalmış yapılara hayranlıkla bakmak… Zamandan bağımsız bir yargılama sistemim var, yaklaşık on sene evvel Notre Dame Katedrali’ni ziyaret ettiğimde de bu böyleydi. Soğuk Kasım ayının karanlık ortamından içeri girip de daha derin bir karanlığa adım attığımı hatırlıyorum. Ahşap sırada oturup da dini şeyler düşünmeye çalışmış ama başaramamıştım. 15 Nisan’daki yangınla aklıma ilk gelen bu hisler oldu. Sonra böylesi önemli bir dünya mirası zarar görürken üzülmeye çalıştım ama onu da yeterince başaramadım. Zaten sosyal medyaya kıyasla hiçbir şeye yeterince üzülemiyorum, yeterince öfkelenemiyorum. Olan biteni anlamak, ne düşündüğümü ve hissettiğimi çözmek, Notre Dame özelindeyse bir kaybın yasını tutmak için zamana ihtiyacım var. Yeni Viollet-le-Duc olma peşindeki mimarların ardı ardına ortalığa döktüğü projelere bakmaya değil.
