Gece göğü, mekan algımızı uzayla sınıyor. Yıldızlar, gezegenler ve de uyduların kim bilir ne kadar zaman öncesinden kalma ışıklarına ya da ışık yansımalarına bakarken göğü bir kubbe olarak haritalamaya çalışıyoruz. Şu nokta diğerinden daha büyük ya da küçük, bir diğeri daha yakın ya da daha uzak. Tüm bu noktasallığın içinde hacim hissi veren tek şey ay. Ve ayda bir o da yok oluyor, ardından böyle doğmak için. Yeni ay, bir takvimin başlangıcı, bir olasılıklar uzayı.
