Kimsesizlerin Kimsesi Rönesans?

Tarihi binaların içinde günümüz insanı görmek, hızla alışılabilen bir şaşkınlık.

Tarihi çevrelerde otobüsler, elektrik direkleri, trafik ışıkları görmeye de hızla gözümüz alışıyor.

Ancak bu erken Rönesans yapısı yetimhanenin merdivenlerine "kabin boyu bagajıyla" birlikte oturan ve onu alması gereken kişiye “konum atan” birini görünce; alışkanlıklarım bir süre kayboldu.

Teknoloji ve gelişimin en yüksek döneminde, anlama ve erdeme tekrar yönelen o rönesans insanının kaderini biz de yaşayacak mıyız? Bugün.

Sistemin mecbur bıraktığı ahlaksızlıkları, iletişim imkanlarımızla kökten değiştirebilecek miyiz; yoksa yine gizli geçitlerle saklamaya mı çalışcağız?

Başardığımız her şeyin yegane göstergesi, süreçlerimizde mi izlenecek yoksa cephelerimizde mi?

Erdem, hayır işi yapmayı gerektirmeyecek kanunlarımızda mı yeşerecek; yoksa bu sefer loncaların değil de lobilerin hayırseverliğine mi kalacağız öylece?

Ospedale degli Innocenti (Floransa, 2018) © Çağlar Ongan