İTÜ Mimarlık Fakültesi’nde mimari tasarım stüdyosu yürütücülüğü yapıyor, aynı zamanda kuram ve pratiği bir araya getirmeye çalışan uluslararası dersler, atölyeler ve akademik buluşmalar düzenliyor. Eleştirel mekansal uygulamalar ve feminist kuram aracılığıyla, mimari temsilin performatif yönünü ve kentsel ve mimari müşterekleri üretme olanaklarını araştırıyor. Lisans ve yüksek lisans eğitimini İTÜ’de tamamladıktan sonra 2008’de University College London, Bartlett School of Architecture’dan doktora derecesini aldı, aynı kurumda birinci sınıf mimari tasarım eğitimine katkı verdi. 2008’den beri İTÜ’de çeşitli ortaklıklarla yürüttüğü mimari tasarım stüdyolarında ve uluslararası atölyelerde deneysel çalışmalar yapıyor. Son zamanlarda ortak yürüttüğü atölyelerden birkaçı şunlardır: “Mekanlaşan Efsaneler, Şirince”; Nesin Vakfı Sanat Okulu, İzmir (Haziran 2017); “Kapatılmış Çevreler: Hapishanelerden Sınırlara", Paris (Şubat 2017); "Kayda Değer İşliği, Kent Düşleri”, Mimarlar Odası İstanbul (Temmuz 2016); “İstanbul'u Susmak", UMÖB İstanbul (Temmuz 2016); Mekanlaşan Efsaneler, UMÖB Gaziantep (Ocak 2016). Ortak yazarlığını ve/veya editörlüğünü yaptığı yayınlardan birkaçı şunlardır: Bir Derdimiz Var! Mimarlık Başlangıç Stüdyosu (Puna, 2017), taarla: İTÜ Mimari Tasarımla Araştırma Laboratuarı, İstanbul için Öngörüler (İTÜ Vakfı, 2016), Performative Urbanism (Jovis, 2015).
Stüdyodan Notlar'da bu ay Nizam Onur Sönmez ve Aslıhan Şenel, farklı hoca tipleri, öğrenci beklentileri ve idari çerçeveleriyle stüdyoyu bir ortam olarak ele alıyorlar.
Gündelik topoğrafya üreticileri, zamansız ve yersiz nesnel bilgi üreticilerine kıyasla bir yerdeki farklı zamanların ve mekansal durumların daha çok farkındadır.
Mimarlık eleştirisinin nasıl yapılabileceğini mimarlığa bir nesne yerine olgu olarak bakan bina eleştirisi metinleri üzerinden Aslıhan Şenel, Celal Abdi Güzer, Funda Uz, Gökhan Karakuş ve Ömer Kanıpak ile tartıştık.