23.01.2017
0
İstanbul’a Bakmak
İstanbul’dan Adalar’a doğru giderken yerleşimlerin İstanbul siluetine bakan yüzlerini hep garipserim. Şehirden kaçıp adaya varsan da ondan kurtulamamak! Ne yaman çelişki... Oysa kim bilir bu binalar İstanbul'a bakan yamaçlara inşa edilirken nasıl bir manzaraya bakıyorlardı? Cemal, Anadolu Kulübü’nün terasından çektiği bu fotoğrafı yollar yollamaz aklıma da işte bu düştü: Bu yaşlı saçak, orada olduğu 63 yıldır değişen manzarasının karşısında acaba neler düşünür durur? Çerçevelemek istedikleri manzaranın dönüştüğü yeni halini gören yapının mimarları Turgut Cansever ve Abdurrahman Hancı hiç hayıflandılar mı? Keşke İstanbul’a sırtımızı dönseydik, dediler mi? Yoksa, bu umutsuzluğu asla kendilerine yakıştırmazlar mıydı? Zira bugünlerde sanki herkes İstanbul’a sırtını çoktan dönmüş gibi...
Ne düşünüyorsunuz?
İlgili İçerikler:
-
Mış Gibiler ile Gerçekler
Absürt ile gerçek arasında salınmak için harika bir egzersiz.
-
Kurulu Düzen
Olması gerektiği gibi olmayanların beklenmedik uyumuyla birlikte.
-
Döşemelerin Altında Uzanan Kökler
Mimar Dimitris Pikionis’in Atina’daki Philopappos Tepesi’ne çıkan yol için tasarladığı kaldırım döşemesine ve onun üzerine düşen ağaç gölgesine bakıyoruz.
-
Detay Dostluğu
Scarpa’nın yıllarca birlikte çalıştığı marangoz dostu için tasarladığı mezartaşından bir detay.
-
Bir Tanıdıklık Hissi
Hurma ağacının gölgesi bir kemere düşüyor, kesiti boyunca uzanıp yan duvara taşıyor.
-
Küçük Resim
Bir şehri kıymetli kılanın ne olduğuna ya da kentlerin nasıl olması gerektiğine dair yaygın kanı tıpkı dünyadaki her şey gibi değişip duruyor.
-
Cephe
Kirli deniz kokusu, vapur sirenleri, rüzgarla dalgalanan bayrakların hışırtısı, inilip çıkılan köprü basamaklarındaki ayak sesleri…
-
Tekrar ve Ritim
Özdeş ile tekdüze arasında salınıp durur tekrar ve ritim.
