18.10.2017
0
Ahşap Kalıp İzleri
Her ne kadar Cemal’in bu fotoğrafı bakışımızı denize ve karşı kıyının katmerli dağ sıralarına doğru yönlendiriyor olsa da gözüm sürekli en öndeki dokuya sabitleniyor: betondaki ahşap kalıp izlerine. Sürekli doğal olanın karşısına bir canavarmışçasına koyup durduğumuz beton bir anda doğanın bir taklidi gibi çıkıveriyor karşımıza. Oysa zaten beton dediğin, killi kalkerle kumun ve suyun birleşmesi. Belli ki bu öyküdeki tek canavar, onu biçimlendiren insanın hırsı. Ve yine belli ki tıpkı Selim Erdil tasarımı Ma Vie La Evi’nde olduğu gibi o hırs bir kenara bırakılırsa, doğal olan illa ki üstün gelir.
Ne düşünüyorsunuz?
İlgili İçerikler:
-
Mış Gibiler ile Gerçekler
Absürt ile gerçek arasında salınmak için harika bir egzersiz.
-
Kurulu Düzen
Olması gerektiği gibi olmayanların beklenmedik uyumuyla birlikte.
-
Döşemelerin Altında Uzanan Kökler
Mimar Dimitris Pikionis’in Atina’daki Philopappos Tepesi’ne çıkan yol için tasarladığı kaldırım döşemesine ve onun üzerine düşen ağaç gölgesine bakıyoruz.
-
Detay Dostluğu
Scarpa’nın yıllarca birlikte çalıştığı marangoz dostu için tasarladığı mezartaşından bir detay.
-
Bir Tanıdıklık Hissi
Hurma ağacının gölgesi bir kemere düşüyor, kesiti boyunca uzanıp yan duvara taşıyor.
-
Küçük Resim
Bir şehri kıymetli kılanın ne olduğuna ya da kentlerin nasıl olması gerektiğine dair yaygın kanı tıpkı dünyadaki her şey gibi değişip duruyor.
-
Cephe
Kirli deniz kokusu, vapur sirenleri, rüzgarla dalgalanan bayrakların hışırtısı, inilip çıkılan köprü basamaklarındaki ayak sesleri…
-
Tekrar ve Ritim
Özdeş ile tekdüze arasında salınıp durur tekrar ve ritim.
